Byłam dziś u znajomych. Oboje są mocno starsi ode mnie. Przyjaciółka ma nieco ponad 20 lat więcej niż ja, jej mąż jest od niej o kilkanaście lat starszy.
3 sierpnia 1944 kończył 16 lat. Spędził je w Warszawie na ulicy, z butelką benzyny w ręku. Patrzył na śmierć kolegów i koleżanek. Dziś nie towarzyszył nam jak zwykle.
- Gdybym wiedział. że walczyłem o Polskę gwizdów i podziałów, pewnie dałbym się wtedy zabić.
W oczach miał łzy, mówiąc to. Po tych słowach zamknął się w swoim pokoju.
Staszek, dziś lat 84, w sierpniu 1944 lat 16, przeżył, bo miał wiarę, że dziś będzie inaczej.
Nigdy ze Staszkiem nie rozmawiam o Powstaniu, bo dla niego i dla mnie to różne perspektywy, a tym samym różne oceny. On walczył, ja nie. Ja mam wiedzę o celach politycznych różnych grup, ich to wtedy nie obchodziło. I dlatego należy się im najwyższy szacunek. Ginęli za chwałę, za wolność, nie patrząc kto ma na tym zyskać. Ważna była wolna Polska, a nie „jaka”.
Staszek nie powinien płakać w wieku 84 lat z powodu tego, co dziś czynią ci, którzy w Powstaniu nie walczyli. Nawet za PRL-u taka granda nie miała miejsca. No, ale wtedy przeszkadzał im strach przed aresztowaniem. Więc nikt się nie odważył gwizdać na I sekretarza PZPR, gdy ten zechciał złożyć wieńce. Dziś mogą mieć gęby pełne pogardy nawet dla grobów. Nawet za to nie grozi szczególna kara. Bo to nie władze mieli przecież uszanować, ale Staszka i jego kolegów - tych którzy zginęli i tych, którym udało się przeżyć. Nie wiem, czy jest coś gorszego niż gorycz starego człowieka, który żałuje, że cudem przeżył piekło ku chwale ojczyzny, gdy okazuje się, że ci, którzy mają w gębie najwięcej patriotyzmu, mają tak ową chwałę, jak uczucia Staszka w głębokiej d…e.
